تقدیم به همه ی معلمان آزاده

به من فرصت بده تا دسته گلی تقدیم تو کنم وبگذار تا در قلب تو زندگی کنم

من هنوز وسعت مهربانی تراکشف نکرده ام. هنوز از کوچه های دلشوره

نگذشته ام

هنوز از صدای تو مست نشده ام.بگذار پیراهنی از ابربپوشم وباران شوم.بگذار در

جزیره ای متروک نامت را بر روی صخره ای گمنام هک کنم. بگذار با آبهای

سرگردان درکنارت جان دهم .بگذاریکبار دیگرشعرهایم رادر آیینه نگاه کنم.بگذاردر

مقابلت بایستم ودر ستایش خورشیدی که در قلبت نشسته است شعر

بخوانم .

به من فرصت بده،فقط تا تکان خوردن پرده های اطاق وتا روشنی فانوسی که روی

ایوان اندوه است.

به من فرصت بده،فقط یک ساعت،نه فقط یک لحظه،بگذارخوب نگاهت کنم.زمین را از

چرخش نگه دار؛به پرنده ها بگو آواز بخوانندوبه پروانه ها بگو شمع را فراموش

کنند....

به من فرصت بده فقط به اندازه بازشدن پنجره عشق،فقط به قدر روییدن؛به نام تو برسم،

فکرمی کنم می توانم برای گلهای میخک ؛شبو شعربخوانم وصدها نامه دیگر برای چشمهای

تو بنویسم

بگذار ترا صدا کنم وبه تو بگویم که با همه وجودم دوستت دارم...